Podzielając pogląd Rudolfa Arnheima o tym, że nasze oczy zostały zdegradowane do roli instrumentów pomiarowych i rozpoznających, autorka tropi i wskazuje te elementy w naszym postrzeganiu świata, które na przestrzeni wieków zostały wyeliminowane lub zignorowane przez konwencje kulturowe. W książce obraz jest nie tylko punktem wyjścia nowych sposobów widzenia i interpretacji świata, ale staje się też narzędziem do poznania mechanizmów naszej kultury i przyjętych przez nią nawyków percepcyjnych.
Maria Poprzęcka jest dyrektorem Instytutu Historii Sztuki Uniwersytetu Warszawskiego, kieruje też Zakładem Dziejów Myśli o Sztuce oraz Podyplomowym Studium Muzealniczym. Głównym przedmiotem jej zainteresowań jest malarstwo XIX wieku. Bardzo istotne dla niej są zagadnienia metodologiczne i aksjologiczne. Organizuje konferencje metodologiczne w Nieborowie. Jest autorką wielu publikacji i książek, m.in. Teoretycy, artyści, krytycy w sztuce 1700-1870 (wspólnie z E. Grabską, 1974, 2 wyd. rozszerz. 1989), Akademizm (1977, 3 wyd. rozszerz. 1989), Czas wyobrażony. O sposobach opowiadania w polskim malarstwie XIX wieku (1986), Polskie malarstwo salonowe (1991), Arcydzieła malarstwa polskiego (1997), O złej sztuce (1998), Pochwała malarstwa. Studia z historii i teorii sztuki (2000).
SZUKASZ INNEJ KSIĄŻKI?
WPISZ TYTUŁ LUB AUTORA LUB TEMATYKĘ:
