W latach siedemdziesiątych w Polsce trzech lekko, bardzo lekko podpitych artystów zostało dość brutalnie spałowanych przez trzech, pewnie także podpitych milicjantów. Sprawa trafiła do prokuratora. Pokrzywdzeni artyści uzgodnili pomiędzy sobą najprostszą strategię: będą mówić prawdę. Prokurator przesłuchiwał całą szóstkę, najpierw każdego z osobna, potem dwójkami: artysta/milicjant. Szybko zorientował się, że winę ponoszą milicjanci. Ale sprawę umorzył. Musiał umorzyć ze względu na zaprotokołowane niekonsekwentne zeznania artystów.
Okazało się, że każdy z nich zapamiętał wydarzenia zupełnie inaczej. Pamięć to nie magnetofon. Właściwszą strategią byłoby, zanim zaczniemy mówić prawdę i tylko prawdę, wstępne uzgodnienie, jak to było naprawdę.
Wojciech Bruszewski – (urodzony w 1947 r.) – z wykształcenia był filmowcem i fotografikiem. Ukończył studia na Wydziale Operatorskim i Wydziale Reżyserii Filmu PWSFTviT w Łodzi. Wykładał w Akademii Sztuk Pięknych w Poznaniu, na Uniwersytecie Mikołaja Kopernika w Toruniu, pracował w Wyższej Szkole Sztuki i Projektowania w Łodzi. Był profesorem sztuk plastycznych. Jako artysta był związany ze sztuką awangardową. W latach siedemdziesiątych uczestniczył w międzynarodowym ruchu Kina Strukturalnego. Najważniejszą manifestacją tego ruchu była seria wystaw “Film Jako Film”. Pierwsza edycja miała miejsce w Niemczech – w Kolonii, Stuttgarcie, Essen i Berlinie, a druga w 1978 roku w Londynie.
Wojciech Bruszewski jest prekursorem sztuki video w Polsce. Jako filmowiec i videomaker brał udział w prestiżowych wystawach artystycznych, takich jak Documenta 6 i Documenta 8 w Kassel czy Presences Polonaises w Centrum Pompidou w Paryżu. W 1980 roku został stypendystą DAAD w Berlinie Zachodnim. W ten sposób znalazł się na liście elity artystycznej świata. Warto wspomnieć, że pierwszym polskim stypendystą DAAD (Stypendium Forda) był Witold Gombrowicz. Wśród polskich stypendystów byli między innymi: Zbigniew Herbert, Adam Zagajewski, Roman Opałka, Jarosław Kozłowski, Ryszard Waśko, Ryszard Kapuściński. W 1980 roku polską literaturę reprezentował Kazimierz Brandys, muzykę współczesną Bogusław Schaeffer, a sztuki wizualne – Wojciech Bruszewski.
SZUKASZ INNEJ KSIĄŻKI?
WPISZ TYTUŁ LUB AUTORA LUB TEMATYKĘ:
Wojciech Bruszewski to fotograf, który uprawiał też inne dyscypliny sztuki tzw. nowoczesnej. O nim samym więcej dowiecie się ze strony http://www.fotograf.fm. Oczywiście z książki również, bo jest to zbiór krótkich opowieści o… I tu mam problem, ponieważ Bruszewski w tym co pisze jest niejednoznaczny. Wszelkie historie są pisane tak, że nie można się zorientować czy to wszystko prawda, czy też zmyślenie. Być może autor bał się procesów sądowych opisywanych ludzi. A jest ich sporo: od postaci historycznych do bardzo popularnych obecnie artystów i dziennikarzy. Bohaterami anegdot jest też Polska, historia, oczywiście fotografia. A głównym, jak mi się wydaje, choć może przesadzam, spirytus. I alkohol w każdej postaci. To już wiecie czego można się spodziewać. Rzeczywiście, jest alkoholowo, pikantnie, z domieszką swoistej historiozofii. Ciekaw jestem, ilu przyjaciół Bruszewskiego się obraziło…