My ludzie w spektrum autyzmu Aleksandra Pflumio
Kontakty z ludźmi sprawiają ci trudność, dyskomfort?
Od nagłych zmian wolisz rutynę?
Jesteś wrażliwy na bodźce sensoryczne?
Ola Pflumio, autorka „My kobiety z ADHD”, zaprosiła do rozmów osoby dorosłe w spektrum autyzmu, by zobaczyć świat ich oczami i lepiej zrozumieć unikalne wyzwania, jakie napotykają na swojej drodze. Te kilkanaście historii pokazuje relacje, kobiecość, męskość, rodzicielstwo czy życie zawodowe przez pryzmat różnych twarzy autyzmu i osobistych doświadczeń. To książka dla tych, którzy odkrywają swoje spektrum, dla ich bliskich i dla każdego, kto chce poznać człowieka żyjącego obok, odbierającego świat zupełnie inaczej. Autorka rozmawia również z psychologami i psychoterapeutami, aby pokazać, jak lepiej zrozumieć świat przez pryzmat spektrum.
Różnorodność to siła – poznaj piękno atypowych umysłów
„Autyzm nadal kojarzy się z osobą z niepełnosprawnością, niesamodzielną, która nie jest w stanie sama jeść i się ubierać. Tacy ludzie zazwyczaj są wypychani na margines społeczeństwa. Za to ci, którzy funkcjonowali samodzielnie, ale, na przykład, rezygnowali z kontaktów społecznych albo je ograniczali, mieli – że tak zarzucę Słowackim – „dla obcych ludzi (…) twarz jednakową, Ciszę błękitu”. Takie osoby na zewnątrz pokazują zawsze to samo, chociaż w środku toczy się walka. O to, żeby nikt mnie nie dotknął, żeby odciąć się od nadmiaru bodźców i zapewnić sobie bufor bezpieczeństwa – stanąć w rogu na korytarzu, tak żeby nikt mnie nie zaczepiał. ”
Aneta Korycińska
„Słucham swojego ciała. Kiedy czuję, że nie mam siły na spotkanie, to je odwołuję, chociaż kiedyś nie przyszłoby mi to nawet do głowy. Częściej umawiam się w domu lub, jeśli jest ciepło, na zewnątrz, a dawniej raczej wybierałam knajpy i zatłoczone miejsca. Nie boję się też zmieniać planów i głośno mówić o przyczynach zmiany. ”
Ewa Grzelakowska-Kostoglu
„Ja się za tą moją kamerą chowałem w sytuacjach, które są dla mnie niekomfortowe. Zdarzało się, że filmowałem, na przykład, imprezy weselne znajomych i rodziny, bo nie chciałem być w sytuacji, w której jestem częścią tego tłumu. Zazwyczaj odczuwam w takich momentach ogromny dyskomfort, a możliwość schowania się za kamerą dawała mi pewne poczucie bezpieczeństwa.”
Janusz Raczyński
Chociaż też musieliśmy przejść swoją drogę i im więcej wiemy o neuroatypowości, tym łatwiej nam zidentyfikować wiele zachowań i ich przyczyny. Zrozumieliśmy też, że za naszymi zachowaniami nie stoją złe intencje i że nie robimy sobie rzeczy na złość.
Kaja Szafrańska i Janusz Raczyński
SZUKASZ INNEJ KSIĄŻKI?
WPISZ TYTUŁ LUB AUTORA LUB TEMATYKĘ:
