Tanie książki Zawsze najtańsze książki

Bohaterowie starzeją się, ale nie poddają. W ucieczce i w pościgu przemierzają kraje, przemycają ludzi, ratują swoje porwane przez wcielonego diabła kobiety i mówią, bez końca opowiadają straszne, smutne i śmieszne historie. Czy im się uda? Czy ocaleją?

Świat opisany przez Stasiuka wraca do czytelnika piękniejszy, i to ze wspaniałym przebiciem, wyższym niż na wiedeńskiej kawie, wyższym nawet niż na radzieckich czapkach uszankach sprzedawanych spragnionym nakrycia głowy Rumunom.

Paweł Gołoburda, Lampa

Andrzej Stasiuk, samotnik z beskidzkiej wsi Wołowiec, zapowiadał żartem, że stworzy polską odpowiedź na La Stradę, słowiański ’on the road’. Premierę książki przekładano z roku na rok, oczekiwania czytelników rosły. Teraz nadszedł moment premiery. I nikt nie powinien się czuć zawiedziony.

Bartosz Marzec, Rzeczpospolita

Taksim to nie tylko słowiańska powieść drogi, ale też piękna książka o kresie – to historia, która dogoniła własny horyzont, która patrzy z nostalgią w przeszłość, a w przyszłość spogląda z przerażeniem.

Piotr Kofta, Dziennik

Świetnie napisana powieść Stasiuka pełna jest przekornych literackich (i nie tylko) odniesień. Władek, świeżej daty inteligent na uwięzi ’neurozy pańszczyzny’, to podkarpacki Ulisses, ale i Orfeusz, a także współczesny Zagłoba. Czarodziej słowa i zarazem superman wychodzący obronną ręką z najtrudniejszych opresji. Ale i Stasiukowy „karpacki Benelux” to współczesne Dzikie Pola.

Marek Zaleski, dwutygodnik.com

Andrzej Stasiuk urodził się w 1960 roku w Warszawie. Mieszka w Beskidzie Niskim. Prozaik, eseista. Autor Murów Hebronu, Dukli, Opowieści galicyjskich, Dziewięciu, Jadąc do Babadag, Taksimu, Dziennika pisanego później  i kilku innych książek. Laureat paru nagród, ostatnio Międzynarodowej Nagrody Literackiej Vilenica 2008, Nagrody Literackiej Gdynia 2010, Nagrody Forum Ekonomicznego i Miasta Krakowa Nowa Kultura Nowej Europy im. Stanisława Vincenza 2011 oraz Dorocznej Nagrody Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego 2011 w dziedzinie literatury.

Jego książki są tłumaczone na niemal wszystkie europejskie języki, a także na koreański.

Nagrody i nominacje:

— Nagroda Fundacji Kultury 1994

— Nagroda Fundacji im. Kościelskich 1995

— Nominacje do Nagrody Literackiej NIKE: 1997, 1998, 2001, 2002, 2006

— Nagroda Biblioteki Raczyńskich 1998

— Naroda „Machiner” 1999

— Nominacja do Paszportu „Polityki” 2001

— Nagroda im. Samuela Bogumiła Lindego 2002

— Nagroda im. Beaty Pawlak 2004

— Adalbert-Stifter-Preis 2005

— Nagroda Literacka Nike 2005

— Nagroda burmistrza Dukli „Zasłużony dla Dukielszczyzny” (2006)

— Nagroda czytelników i klientów księgarni Merlin „Książka Października” (2007)

— Nagroda im. Arkadego Fiedlera dla „Fado” Andrzeja Stasiuka

— Międzynarodowa Nagroda Literacka Vilenica przyznawana przez Związek Pisarzy Słoweńskich (2008)

— Nagroda Literacka Gdynia 2010 w kategorii „proza”

Chicken Street – to główna ulica w Kabulu. Mieszka tam jedynych dwóch Żydów w Afganistanie: Simon, szewc amator, który ongiś porzucił dostatnie życie, aby wieść prymitywną egzystencję w kraju bezustannie rozdzieranym przez konflikty, oraz Alfred, stary pisarz uliczny, który sprawuje pieczę nad kluczami do synagogi.
Pewnego dnia pojawia się młodziutka i piękna Naema. Błaga Alfreda, by w jej imieniu napisał list do amerykańskiego dziennikarza, z którym spędziła noc w piwnicy podczas bombardowania, a teraz oczekuje dziecka.
List, na który nie nadejdzie odpowiedź, stanie się początkiem łańcucha dramatycznych wydarzeń nie tylko w Kabulu, ale i na dalekim Manhattanie. 
W splątanych ludzkich losach miesza się wspaniałomyślność, nikczemność, zimne kalkulacje i szaleństwo, a wszystkiemu towarzyszy ironiczny chichot Historii…

Amanda Sthers

Urodzona w 1978 r. w Paryżu powieściopisarka, scenarzystka, autorka sztuk teatralnych i piosenek. Mon place sur la photo – to jej pierwsza powieść, mająca charakter autobiograficzny. Chicken Street ukazała się w roku 2005. Rozgłos przyniosła autorce sztuka Le vieux juif blonde, wystawiona w 2006 r. W 2007 r. ukazała się jej trzecia powieść Madeleine i sztuka Thalasso, a w 2008 r. kolejna powieść Keith Me.

 Harmonia caelestis to najbardziej znana powieść Pétera Esterházyego, laureata wielu europejskich nagród literackich, między innymi Nagrody Pokojowej Niemieckich Księgarzy, potomka jednego z najznamienitszych rodów arystokratycznych. Opublikowana w roku 2000, stała się prawdziwą sensacją nie tylko na Węgrzech, ale w całej niemal Europie. Autor pracował nad nią dziewięć lat, gromadząc materiały. Pierwsza część powieści to zbiór anegdot, wypisków, obrazków z różnych epok, cytatów i parafraz ułożonych w intrygującą mozaikę refleksji i przypowieści. W drugiej części autor opowiada o dziejach najbliższej rodziny, o życiu arystokracji węgierskiej w czasach komunizmu: o utracie majątku, wysiedleniu z Budapesztu na prowincję, biedzie, trudnościach w znalezieniu pracy, donosach, o próbie zachowania godności i stylu. Nie jest to jednak typowa saga rodzinna ani powieść autobiograficzna, to opowieść zawikłana, wieloznaczna i pełna ironicznego humoru. Jak mówi sam autor: Znajdzie się więc czytelnik, który czytając tę książkę jako kronikę, odkryje tysiące braków. Choć została stworzona z rzeczywistości, czytać ją jednak należy jako powieść, i nie żądać od niej ani mniej, ani więcej, niż powieść może dać (wszystko).

Nagrodzona prestiżową nagrodą literacką IMPAC 2008 poruszająca opowieść o przyjaźni i zdradzie.

Bassam i George dorastają w ogarniętym wojną domową Bejrucie. Piekło rzeczywistości zmusza ich do dokonania wyboru drogi życiowej. Bassam marzy o opuszczeniu miasta, o wyjeździe do Rzymu `gdzie nawet gołębie są szczęśliwe i syte`. George ma inne pomysły, buduje swoją przyszłość w podziemiu, na lewych interesach. Wciąga w nie przyjaciela, który zrobiłby wszystko, aby zebrać pieniądze na wyjazd. George zostaje w końcu wcielony do wojska, zaczyna szukać ucieczki od przemocy codzienności w kokainie. Drogi przyjaciół nieuchronnie się rozchodzą.

Bassamowi udaje się wyjechać z kraju, nie uda mu się jednak uciec od wojny. Przyjdzie mu zmierzyć się z przeszłością, odkryć prawdę o przyjacielu. Tytułowe nawiązanie do Łowcy jeleni Michaela Cimino i sceny, w której Robert De Niro gra w rosyjską ruletkę, uwypukla koszmar wojny, który kształtuje losy bohaterów powieści.

`Wschód spotyka Zachód w tej porażającej książce. Na poły surowa, na poły liryczna narracja Rawiego Hage ma odniesienia zarówno do współczesnych bohaterów amerykańskich, jak i starożytnej arabskiej wyobraźni`

Booklist

Rawi Hage urodzony w 1964 roku w Libanie, mając osiemnaście lat, opuścił kraj i wyjechał do Nowego Jorku, aby studiować fotografię. W 1991 roku przeniósł się do Kanady, gdzie kontynuował artystyczne studia. Jego zdjęcia prezentowane były nie tylko w Kanadzie, ale i we Francji, Libanie i Kolumbii. Do dziś mieszka w Montrealu. W co grał De Niro napisał po angielsku, w swoim trzecim (po arabskim i francuskim) języku. Podkreśla jednak, że jest Kanadyjczykiem.

Akcja powieści rozgrywa się głównie w Wenecji, mieście-widmie, mieście-labiryncie, i w drodze do niej. Ukraiński poeta Stanisław Perfecki, skandalista, wizjoner i hulaka, wyrusza na Zachód, do Serenissimy, zmierzając ku własnej rzekomej śmierci. Kolejne rozdziały powieści odsłaniają i zarazem komplikują zagadkowe perypetie bohatera, który zanim zniknie, będzie uciekał, dokona rzeczy wielkich, wcieli się w Orfeusza (bohatera opery wystawionej w Wenecji), zakocha się w pięknej kobiecie, podsumuje swoje życie i spisze testament.

Czytając „Perwersję”, mamy do czynienia z groteską, z parodią literatury jako takiej lub też rozmaitych konwencji literackich, i w pewnym sensie z nowoczesnym romansem pikarejskim. Bohater „Perwersji” krąży po absurdalnym świecie współczesnym, drwiąc z niego i kwestionując go; gdy z kolei wspomina kraj, który opuścił, bywa i sentymentalny, i szyderczy, nie mogąc uwolnić się od jego ambiwalentnej historii oraz swych prywatnych niepowodzeń. Sprawa Perfeckiego, którą czytelnik musi poprowadzić, będzie miała swoje oryginalne rozstrzygnięcie: przeczuwane, ale i niekonwencjonalne, które być może wielu wyprowadzi w pole – ku ich uciesze.

Równocześnie „Perwersja” prowadzi subtelną grę z odbiorcą i jako dzieło wielowarstwowe mówi o granicach języka literatury, ukazuje ironiczny obraz Europy oraz tożsamości bohatera, a także relacji między Wschodem i Zachodem. „Perwersja”, niczym zwariowana opera oper pojawiająca się na jej kartach – dzieło pewnego ekscentrycznego reżysera: z fajerwerkami, gigantyczną orgią i dwoma trupami… zabójców – stanowi prawdziwe arcydzieło postmodernistycznego smaku. To książka napisana z pasji czytania wspak, zabawy słowem i stylem, rytmem i powtórzeniem, z perwersyjnej miłości do… literatury.

Bez wątpienia — największe wydarzenie literackie tego roku.

Marta Mizuro, Słowo Polskie

Jurij Andruchowycz (ur. 1960) – poeta, prozaik, eseista i tłumacz. Założyciel grupy poetyckiej Bu-Ba-Bu. W Polsce ukazały się cztery jego powieści: Rekreacje, Moscoviada. Powieść grozy, Perwersja orazDwanaście kręgów, za którą otrzymał Nagrodę Lipskich Targów Książki oraz Literacką Nagrodą Europy Środkowej Angelus, tomy esejów: Erz-herz-perc, Moja Europa. Dwa eseje o Europie zwanej Środkową(wspólnie z Andrzejem Stasiukiem) i Ostatnie terytorium. Eseje o Ukrainie, Diabeł tkwi w serze, tomy poezji Piosenki dla martwego koguta oraz Egzotyczne ptaki i rośliny. Wiersze z lat 1980–1990, a także płyty Samogon (z muzyką zespołu Karbido) oraz Andruchoid (z muzyką Mikołaja Trzaski, Wojtka Mazolewskiego i Macia Morettiego). Jest autorem przekładów z języka polskiego, niemieckiego i rosyjskiego. Mieszka w Iwano-Frankiwsku.

Saturn, najnowsza powieść Jacka Dehnela, jednego z najgłośniejszych pisarzy młodego pokolenia, to przejmująca opowieść o życiu w cieniu geniusza. O niszczącej presji, jaką na syna wywiera potężny i despotyczny ojciec.
Francisco Goya na początku XIX wieku jest u szczytu sławy i u progu starości. Maluje dużo dla dworu królewskiego, ale zlecenia spływają z całej Hiszpanii. Czas dzieli między pracę, polowania i podboje miłosne. Nie gnuśnieje nawet, gdy po ciężkiej chorobie traci słuch. Tylko syn Javier nie całkiem mu się udał: ślęczy nad książkami, nie garnie się do farb. Jednak Francisco nie rezygnuje, chce ukształtować Javiera na swój obraz i podobieństwo. Decyduje nawet o jego ożenku, a potem zaczyna podejrzanie kokietować synową. Może we wnuku geniusz malarski znajdzie swoje wcielenie?
Saturn to rewers biografii wielkiego artysty, który przez życie „idzie, skacząc po górach”, ale w jego domu częściej panują smutek, samotność i frustracja. Dehnel pokazuje, że genialny malarz to zarazem fanfaron i mitoman, przepełniony pychą i żądzami. Zastosowany w książce wielogłos narracyjny daje obraz edypalnego konfliktu, który dzieli Goyę i jego potomków.

Jacek Dehnel: SATURN. CZARNE OBRAZY Z ŻYCIA MĘŻCZYZN Z RODZINY GOYA – niezwykła powieść! Opowiada o biografii wielkiego artysty, znajduje się jednak na antypodach zacnego gatunku vie romancée. Jej polifoniczna konstrukcja precyzyjna jest jak dzieło zegarmistrza, a równocześnie odnosimy wrażenie, że całość powstała na jednym oddechu, że pisana była z pasją, nawet z furią.
Tygodnik Powszechny

Z recenzji poprzednich książek:

W odległych epokach czuje się jak ryba w wodzie, ze znawstwem oprowadza po prastarych obyczajach, świetnie rozpoznaje zdarzenia, miejsca i przedmioty, lecz zarazem patrzy na ową dawność dzisiejszym wzrokiem, poprzez współczesne konteksty. Nie ma więc mowy o bezproblemowym powrocie do przeszłości i „zamieszkaniu” w świecie retro. To tylko symulacja, efektowna sztuczka. Jacek Dehnel opanował tę sztuczkę perfekcyjnie.
Dariusz Nowacki, „Gazeta Wyborcza”

Balzakiana to jeden z najbardziej wiarygodnych portretów obyczajowych Polski w ostatnich latach.
Maciej Robert, „Życie Warszawy”

Niezwykły to dokument historii, a jednocześnie pomnik postawiony Lali – Helenie Bienieckiej, głównej bohaterce zdarzeń i tej, która przekuła je w żywą, dojrzewającą i starzejącą się wraz z nią opowieść-dialog z najbliższymi.
Jerzy Jarzębski, Instytut Książki