Sprowadzana do beznamiętnej teorii, zastygła w naukowych formułach relacja między narratorem, autorem, bohaterami, a także odbiorcami dzieła literackiego odżywa w książce Magdaleny Tulli jako pełen dramatyzmu spektakl, rozgrywający się na granicy rzeczywistości i fikcji. Pisanie pojmowane jest tu jako akt stwarzania, powoływania bytów wbrew nieustannemu zagrożeniu przemijaniem i nicością. Na poetycką, hipnotyzującą swoim rytmem, metaliteracką opowieść składają się przenikające się obrazy terażniejszości i przeszłości, tkwiące w społecznej przestrzeni trudne wspomnienia, znaki szaleństwa, w jakim pogrąża się współczesny świat.
SZUKASZ INNEJ KSIĄŻKI?
WPISZ TYTUŁ LUB AUTORA LUB TEMATYKĘ: