Kategoria: eseje i felietony

Pokaż język 2 czyli rozróbki i opowieści o polszczyźnie oraz 222 innych językach

Pokaż język! to jedyny taki zbiór artykułów językoznawczych na poziomie uniwersyteckim, a dostępny każdemu jak powieść kryminalna. Dotyczy też spraw kryminalnych: jak niszczenie polszczyzny w prasie i telewizji przez profesorów i analfabetów. Robert Stiller w przeciwieństwie do nich znał język polski tak świetnie jak mało kto na świecie. I wiele innych języków.

Proponowano mu profesorstwo i obywatelstwo w USA, pod warunkiem, że zrzeknie się polskiego; lecz na to się nie zgodził.

Nic dziwnego! WYDAŁ ponad 300 KSIĄŻEK. Znał czynnie, prócz polskiego, angielski, niemiecki, rosyjski; wiersze pisywał także w jidysz i po malajsku; czytał w 30 językach, przekładał z kilkunastu, jak np. francuski, szwedzki, hiszpański, sanskryt, hebrajski…

Pokaż język! było jego stałą rubryką w kilku czasopismach od 2000 roku. Potem ukazuje się w książkach. Ludzie mówią, że to najważniejsze dzieło w ich życiu; mają je przy łóżku i wciąż na nowo czytają przed snem.

I wreszcie ukazuje się II tom. Pokaż język 2 Znów 111 artykułów. I znów bezlitosna walka o język.

Lektury subwersywne Paweł Dybel

Lektury subwersywne to lektury przekorne, w których teksty czyta się „pod włos”, wskazując na to, że zawarty w nich sens nie do końca pokrywa się z intencjami ich autorów. Jest on w pewnym sensie „mądrzejszy” od tego, co zamierzali powiedzieć, i często nie daje się z tym pogodzić. Efektem tego typu lektury jest przemieszczenie sensu tekstu, jego radykalne przewartościowanie. Tę przewrotną strategię interpretacyjną Dybel obiera zarówno w odniesieniu do wybranych filozoficznych tekstów Gadamera, Kanta, Derridy i Lacana, jak i do tekstów literackich Szekspira, Kafki, Schulza i Gombrowicza. Wyrafinowanie takiej strategii polega na tym, że starając się z dużą precyzją zrekonstruować sens tych tekstów, dociera do jego ukrytych założeń, co każe mu poza ów sens wykroczyć i ukazać go w nowym świetle. Jeśli więc dokładnie przyjrzymy się estetyce Kanta, okazuje się, że ‒ wbrew temu, co twierdzi Gadamer ‒ pojęcie piękna jest w niej ściśle powiązane z tym, co etyczne; przeformułowana przez Derridę relacja między ergonem i parergonem dzieła, przemieszczona na plan ludzkiej egzystencji, wskazuje na zdumiewające pokrewieństwo doświadczenia piękna z doświadczeniem śmierci; twierdzenie Felman, że literatura jest ślepą subwersywną plamką psychoanalizy, implikuje między nimi relację kolistą, w której inspirują się nawzajem; zablokowane pragnienie Hamleta nie bierze się stąd, że – jak sugeruje Freud ‒ chce on zająć miejsce ojca przy matce, ale stąd, że nie jest ona zdolna do żałoby po zamordowanym mężu; okrutny sposób, w jaki w Procesie Kafki funkcjonuje prawo, nie wynika z jego deformacji, ale z samych podstaw prawa pozytywnego, ukształtowanego w tradycji europejskiej. Na podobne paradoksy możemy wskazać, przyglądając się bliżej motywom mesjańskim w prozie Schulza czy toposowi „gęby” u Gombrowicza. Nasz tradycyjny sposób lektury tych tekstów zatem się załamuje i oto nagle skonfrontowani jesteśmy z całkiem nowymi pytaniami.