Ta krew jest dla ciebie Franciszek Orłowski

Ta krew jest dla ciebie - Ta krew jest dla ciebie	Franciszek Orłowski

Ta krew jest dla ciebie Franciszek Orłowski

Projekt Ta krew jest dla ciebie został zainicjowany przez Franciszka Orłowskiego w 2016 roku. Artysta zaprosił wtedy do oddania krwi osoby mieszkające w Warszawie, a pochodzące z różnych kręgów kulturowych. Pobrana krew trafiła do polskiego banku krwi. Akcja była dokumentowana. Portrety dawców zostały podpisane ich imionami oraz krajami, z których pochodzą. Dwa lata później artysta zrealizował taki projekt w ramach festiwalu zorganizowanego przez Konstmuseum w Uppsali. Wystawa w MOCAK-u prezentuje trzecią, zrealizowaną w Krakowie i rozszerzoną wersję tego przedsięwzięcia.

Katalog wystawy oprócz dokumentacji projektu zawiera między innymi esej W.J.T. Mitchella Migracja, prawo i obraz. Uchylić zasłonę niewiedzy

Daniel Spoerri Sztuka wyjęta z codzienności

Daniel Spoerri - Daniel Spoerri Sztuka wyjęta z codzienności

Daniel Spoerri Sztuka wyjęta z codzienności

Katalog wystawy wybitnego szwajcarskiego artysty związanego z Nouveaux Réalistes i Fluxusem. Publikacja zawiera kilkadziesiąt reprodukcji prac, w tym słynne Stoły-pułapki. Towarzyszą im teksty kurator wystawy Marii Anny Potockiej, Texa Rubinowitza i Andrzeja M. Bednarskiego, a także opracowanie na temat performansów Daniela Spoerriego, autorstwa Sabine Kaufmann.

Odczarowanie talentu Piotr Szenajch

Odczarowanie talentu - Odczarowanie talentu	Piotr Szenajch

Odczarowanie talentu Piotr Szenajch

Jak się zostaje wybitnym artystą? Ta książka to portret zbiorowy nowych klasyków współczesnych sztuk wizualnych – ikon polskiej sztuki lat 90. i 2000. Powstał na podstawie wielogodzinnych opowieści autobiograficznych takich postaci, jak Zbigniew Libera, Katarzyna Kozyra czy Wilhelm Sasnal. Autor szuka nowych sposobów na opowiadanie o społecznych, kulturowych i ekonomicznych uwikłaniach pracy artystycznej. Proponuje też zestaw pojęć przydatnych w analizie historii życia, światów społecznych i pracy konceptualnej związanej z produkcją kulturową. Podważa przy tym modernistyczne wyobrażenia o twórcy jako samotnym geniuszu. Wśród rozmówców odnajdziemy kilka przypadków spektakularnego społecznego awansu, dlatego w książce ważne miejsce ma problematyka klasowa oraz motyw wielowymiarowej biograficznej mobilności. Kluczowe rozdziały dotyczą poza-indywidualnych, poza-cielesnych, nie-ludzkich i materialnych pokładów kształtującej się artystycznej podmiotowości. * „Talent” i „geniusz” zwłaszcza dzisiaj w polu artystycznym wydają się rażąco niesocjologicznymi wyobrażeniami – czymś w rodzaju chronicznego przejęzyczenia. Prawidłowości związane z reprodukcją społeczną skłaniają do tego, by właśnie w świecie sztuki widzieć instytucję niejako emblematyczną dla procesów akumulacji, transferu, dziedziczenia i konwersji kapitału kulturowego. Powinny one realizować się tu w sposób najbardziej bezwzględny i surowy. Tymczasem autor znajduje i poddaje analizie opowieści współczesnych artystów, których biografie nie potwierdzają zidentyfikowanych przez socjologów praw ruchliwości. Realizację ambitnego projektu zbadania współczesnego pola artystycznego umożliwiło autorowi kunsztowne opanowanie warsztatu oraz imponująca erudycja, dająca swobodę w sięganiu po koncepcje socjologiczne i filozoficzne. Autorowi udało się w przekonujący sposób pokazać, że w tym niejako wyjętym spod praw rządzących rzeczywistością świecie daje się zaobserwować fantazyjne, ale jednak wyraźne wzory i regularności. dr hab. Małgorzata Jacyno Autor podjął się analizy społeczności specyficznej, stawiającej wyzwania standardowemu badaniu socjologicznemu. Wynika to z usytuowania badacza w stosunku do badanych związanego z asymetrią pozycji władzy oraz nadprzeciętnej autorefleksyjności badanych. Warto docenić to, że autor pozwala czytelnikom obcować ze zgromadzonym materiałem wywiadów oraz wyciągać samodzielne wnioski. Takie odsłanianie „tajemnic” warsztatu badawczego jest bardzo cenne, pozwala bowiem na bieżąco śledzić, w jaki sposób badacz dokonał translacji pomiędzy „terenem” a tekstem. Widoczne są procesy wiedzotwórcze, jakie doprowadziły do powstania książki oraz kontrowersje, w jakie praca może być uwikłana. Czytelnik i czytelniczka pracy otrzymują dzieło dojrzałe, stanowiące świadectwo uczciwej, rzetelnej i gruntownej pracy zarówno empirycznej, jak i teoretycznej. Autor wykazuje się bowiem nadprzeciętnym poziomem obeznania z literaturą przedmiotu, samoświadomością metodologiczną oraz opanowaniem warsztatu pisarskiego. Sądzę, że książka wpłynie na stan badań w socjologii jakościowej i zainspiruje innych do badań elitarnych podgrup społecznych. dr hab. Andrzej W. Nowak

Muzeum Historia światowa Krzysztof Pomian

Muzeum Historia swiatowa - Muzeum Historia światowa	Krzysztof Pomian

Muzeum Historia światowa Krzysztof Pomian

Od egipskich czy chińskich grobowców, przez królewskie skarbce, gabinety osobliwości, prywatne kolekcje i „etnograficzne” zbiory kolonizatorów, po dzisiejszy Luwr – upłynie wiele wieków, zanim skrystalizuje się forma muzeum i jej funkcja, polegająca na przechowywaniu, badaniu i eksponowaniu obiektów. Tymczasem światowa historia muzeum – polityczna, społeczna i kulturowa – nie została dotąd opisana. Nigdy nie była też jednorodna ani moralnie przejrzysta. Składają się na nią zarówno dobrowolne dary, zakupy czy strategie dyplomatyczne, jak i kradzieże, fałszerstwa i wojny. To dzieje architektury i sztuki, lecz także dzieje handlu, prawa, nauki i techniki, w oderwaniu od których idea muzeum nie mogłaby się odnawiać. Pierwszy tom tego monumentalnego przedsięwzięcia kieruje się ku źródłom. Rekonstruuje proces kształtowania się nowożytnego projektu „muzeum”. Pokazuje, w jaki sposób – i w jakim zakresie – oświeceniowe muzea sztuki i muzea archeologiczne stały się następcami antycznych grobowców i skarbców.

Sztuka po 1900 roku Modernizm Antymodernizm Postmodernizm Foster Hal Krauss Rosalind E

Sztuka po 1900 roku Modernizm Antymodernizm Postmodernizm - Sztuka po 1900 roku Modernizm Antymodernizm Postmodernizm	Foster Hal Krauss Rosalind E

Sztuka po 1900 roku Modernizm Antymodernizm Postmodernizm Foster Hal Krauss Rosalind E

Bezprecedensowa próba ujęcia globalnej sztuki XX i początku XXI wieku. Wybitni badacze wizualności i historyczki sztuki skoncentrowani wokół prestiżowego czasopisma „October” skrupulatnie omawiają następujące po sobie lata, przybliżając najważniejsze wydarzenia – tak artystyczne, jak i polityczne – całego stulecia.

Zespół pięciorga autorów omawia nie tylko sztukę, ale równolegle prowadzi tak samo istotny wywód na temat sposobu jej opisu i konceptualizacji. Dlatego też przełomom artystycznym towarzyszą w książce przełomy w szeroko pojętej humanistyce – od teorii krytycznej i renesans marksizmu lat 70., poprzez strukturalizm i poststrukturalizm, aż do feminizmu, studiów queer i teorii postkolonialnej. Sztuka jest dla autorów nierozerwalnie związana ze szczegółowo tutaj zarysowanym kontekstem społecznym i politycznym. Z tego też powodu publikacja cechuje się odważnym, obrazoburczym charakterem – autorzy przepisują bowiem dobrze znane historie, pokazując, jak radykalnie zmieniła się dziś perspektywa, z której patrzy się na sztukę poprzednich dekad. Autotematyczna refleksja nad sposobem uprawiania historii sztuki przekłada się na stałą aktualność książki, która nienachalnie, lecz stanowczo kreśli obraz współczesności i jej rozmaitych wyzwań.

Tysiąc lat radości i trosk Wspomnienia Ai Weiwei

Tysiac lat radosci i trosk - Tysiąc lat radości i trosk Wspomnienia	Ai Weiwei

Tysiąc lat radości i trosk Wspomnienia Ai Weiwei

Autobiografia jednego z najważniejszych współczesnych artystów. A właściwie biografia podwójna, ponieważ Ai Weiwei opisuje także losy swojego ojca, urodzonego w 1910 roku wybitnego chińskiego poety, Ai Qinga, który na przełomie lat 20. i 30. studiował w Europie, a w czasach rewolucji kulturalnej w Chinach był szykanowany i trafił do obozu pracy. Ai Weiwei przeplata opowieści o sobie i swoim ojcu, pokazując równocześnie przeobrażenia chińskiego społeczeństwa, przemoc i opresyjność totalitarnego państwa. Opowiada o początkach swojej pracy artystycznej, mniej i bardziej znanych projektach, próbach obejścia cenzury i zaciskającej się pętli politycznej presji, więzieniu i emigracji. Czytając książkę, coraz lepiej rozumiemy źródła jego społecznego zaangażowania i motywacje stojące za słynnymi projektami (jak choćby dziełem „Ziarna słonecznika” w Tate, projektem stadionu w Pekinie czy pracą odtwarzającą zdjęcie wyrzuconego na brzeg ciała małego Alana Kurdiego). W tekst książki wkomponowane są wiersze Ai Qinga w przekładzie Katarzyny Sarek.

W przejściu 43 teksty o architekturze i przestrzeni

W przejsciu 43 teksty o architekturze i przestrzeni - W przejściu 43 teksty o architekturze i przestrzeni

W przejściu 43 teksty o architekturze i przestrzeni

O czym jest ta książka? O problemach związanych z konceptem nowoczesności i uwarunkowaniach modernizmu – w teorii i praktyce projektowej. O tym, co ludziom robi architektura jako narzędzie kapitału i co można z tym zrobić – systemowo i oddolnie. O tym, że kapitalizm niszczy planetę, ale nie wszystko jeszcze stracone (albo chcemy tak myśleć). O tym, że architektura jest materią różnego rodzaju, że splata się z naszymi zmysłami, naszą teraźniejszością, przeszłością i przyszłością. O próbach radzenia sobie z rzeczywistością, także poprzez jej rozumienie. O wyjściu z destrukcji i o regeneracji. O tym, jak próbować ocalić architekturę i dlaczego ona jest ważna. Żyjemy w epoce dynamicznych zmian, zachwiania struktur i wyrażanej często potrzeby reorganizacji świata. Wiele dotkliwych problemów, w tym katastrofa klimatyczna, jest spowodowane przez sposób podejścia do przestrzeni, przetwarzania naszego środowiska życia przez architekturę w późnym kapitalizmie. Książka W przejściu. 43 teksty o architekturze i przestrzeni – zbierająca najważniejsze artykuły publikowane w ciągu ostatnich dwudziestu lat w kwartalniku „Autoportret” – jest próbą diagnozy współczesności, lecz również wskazywaniem kierunków zmian. Jesteśmy w przejściu, w przestrzeni pomiędzy. Teksty autorstwa wybitnych polskich i zagranicznych architektów i architektek, socjologów i socjolożek, antropologów/żek, pisarek i pisarzy zostały wybrane spośród kilkuset, które ukazały się dotąd w 76 numerach tematycznych „Autoportretu” – jedynego czasopisma w Polsce zajmującego się przestrzenią jako zjawiskiem kulturowym. Teksty zostały pogrupowane w cztery rozdziały: Architektura i urbanistyka: Od mitów modernizmu do kolonializmu Społeczeństwo/mieszkańcy: Od spekulacji do troski i bliskości Sytuacja planety/klimat: Od niszczenia do ratującego bagna Materialność/zmysły: Od klocków do splatania węzłów Autorki i autorzy artykułów i wywiadów: Juhani Pallasmaa, Maciej Miłobędzki, Marcin Wicha, Aleksandra Kędziorek, Elke Krasny, Hilde Heynen, Alicja Gzowska, Dorota Jędruch, Michał Wiśniewski, Panayotis Tournikiotis, Łukasz Wojciechowski, Agata Twardoch, Owen Hatherley, Kacper Kępiński, Ewa Klekot, Centrala (Małgorzata Kuciewicz, Simone De Iacobis), Kasper Jakubowski, Kasia Nawratek, Levente Polyak, Magdalena Zych, Jurko Prochaśko, Vladmir Czumalo, Krzysztof Nawratek, Emiliano Ranocchi, Simona Forti, Elżbieta Rybicka, Wadim Bass, Kinga Zemła, Reinier de Graaf, Marcel Andino Velez, Marta Karpińska, Małgorzata Jędrzejczyk, Dorota Leśniak-Rychlak, Daniel A. Barber, Tim Ingold, Aleksandra Czupkiewicz, Marcin Mateusz Kołakowski. Rozmowy z: Maciejem Siudą, Jean-Louis Cohenem, Pawłem Jaworskim, Mateuszem Halawą, Grzegorzem Piątkiem, Jarosławem Trybusiem, Sandi Hilal, Juhanim Pallasmą, Marcinem Wichą.

Piramida Wspomnienia nie tylko teatralne Kazimierz Braun

Piramida Wspomnienia nie tylko teatralne - Piramida Wspomnienia nie tylko teatralne	Kazimierz Braun

Piramida Wspomnienia nie tylko teatralne Kazimierz Braun

„Siedziałem, łapiąc oddech, na najwyższym tarasie Piramidy Słońca w Teotihuacan w Meksyku. Na piramidę można było się wspiąć. Jej pochyłe ściany miały bowiem zjednego boku szerokie, kamienne schody – bardzo strome, z jednego stopnia na następny było około metra. Teotihuacan znaczy „miejsce, gdzie narodzili się bogowie”. Jego początki sięgają IV wieku przed Chrystusem. Osiedlały się tu, kolejnymi falami, plemiona różnych kultur. Liczba mieszkańców doszła około V wieku po Chrystusie do dwustu tysięcy. Ale już w VII i VIII wieku miasto zostało, w niewyjaśnionych do końca okolicznościach, opuszczone; stopniowo zamieniało się w gruzy. To całe wielkie, zrujnowane miasto położone jest na rozległym płaskowyżu. Otaczają je dalekie góry. Znalazłem się tam, uczestnicząc w Kongresie Międzynarodowej Federacji Teatrologów w 1997 roku. Patrząc w roku 2019 – gdy zacząłem pisać tę książkę – na prace, których dokonywałem na przestrzeni wielu lat, przypomniałem sobie tę piramidę i pomyślałem, że te moje różne prace można uporządkować, posługując się jej kształtem. Cztery ściany piramidy – cztery dziedziny mojej pracy: teatr, pedagogika, teatrologia, literatura. Posłużę się więc metaforą piramidy. Opowiem o moim wspinaniu się na każdą z czterech jej ścian. Bo, tak, to była jedna budowla, to było jedno życie”. Kazimierz Braun „Studiowałem na Uniwersytecie Poznańskim (obecnie Uniwersytet im. Adama Mickiewicza) w latach 1954–1958. W 1953 roku nie zostałem przyjęty na studia jako syn „wroga ludu” – mój ojciec, Juliusz, siedział wtedy w stalinowskim więzieniu. Poszedłem pracować na budowie jako „pomocnik murarza”. Gdy ojciec został wypuszczony z więzienia na „urlop” (z ciężką gruźlicą), na studia zostałem przyjęty w 1954 roku. […]

Reżyserii zacząłem się uczyć sam w czasie studiów, czytając książki reżyserów i książki o nich. Pierwszą taką lekturą była Sztuka teatru Gordona Craiga. Przeczytałem ją w przekładzie francuskim, bo polskiego jeszcze nie było, a po angielsku jeszcze nie umiałem. Wziąłem od Craiga i przechowywałem latami pojmowanie i uprawianie teatru jako sztuki, a reżyserii jako samodzielnej, specjalnej dziedziny twórczości artystycznej. Z przeszłości teatru polskiego wyłonił się dla mnie najwyraziściej Juliusz Osterwa, o którym słyszałem już uprzednio wiele z opowiadań mego krewnego Antoniego Żulińskiego, krakowskiego kompozytora i aktora, który znał „Pana Juliusza”. Chodziłem na wszystkie poznańskie premiery i wiele razy jeździłem na przedstawienia warszawskie, rozrzutnie wydając oszczędności ze stypendium; nocowałem w poczekalni na Dworcu

Franz Kafka Rysunki

Franz Kafka Rysunki - Franz Kafka Rysunki

Franz Kafka Rysunki

Pierwsza książka, w której opublikowano całość dorobku graficznego Franza Kafki, w tym ponad 100 nowo odkrytych rysunków

Rok 2019 przyniósł sensacyjne odkrycie: setki rysunków pisarza Franza Kafki odnaleziono w prywatnej kolekcji, o której istnieniu nie wiedziano przez dziesięciolecia. Do tej pory tylko kilka z nich było powszechnie znanych. Chociaż popularność przyniosła Kafce twórczość literacka, prace plastyczne są dowodem tego, co Max Brod nazwał „podwójnym talentem”. Rysunki – pełne fascynujących postaci, przechodzące od realizmu do fantastyki, groteski i niesamowitości – rzucają światło na nieznaną wcześniej działalność mistrza pióra.

Prace te powstawały latami i właściwie przez całą karierę Kafki, choć najintensywniej rysował na studiach (1901-1907). Wśród odkryć znajduje się książeczka z rysunkami z tego okresu, wraz z dziesiątkami luźnych kartek. Eseje Andreasa Kilchera i Judith Butler stanowią istotne tło dla tego bogatego tomu, interpretując rysunki i umiejscawiając je w całej twórczości pisarza.

„Rzeczy, które narysował, same w sobie są opowieściami” – Lauren Christensen, „New York Times Book Review”

„Rewelacyjna książka, która po raz pierwszy ujawnia dotychczas ukryte dzieła sztuki. Ten cenny tom pozwala nam zobaczyć, jak dla Kafki słowo i obraz idą ramię w ramię” – Benjamin Balint, „Jewish Review of Books”

Abakanowicz Rzeźba Julita Deluga

Abakanowicz Rzezba - Abakanowicz Rzeźba	Julita Deluga

Abakanowicz Rzeźba Julita Deluga

„Abakanowicz. Rzeźba” przedstawia twórczość jednej z najwybitniejszych polskich artystek, Magdaleny Abakanowicz (1930–2017), która zasłynęła przede wszystkim jako twórczyni tkaniny artystycznej, w tym monumentalnych kompozycji przestrzennych określanych od jej nazwiska abakanami. Wielokrotnie nagradzana, począwszy od Międzynarodowego Biennale Sztuki w Sao Paulo w 1965 roku, podczas którego otrzymała Grand Prix za projekty abakanów. Centrum zainteresowań rzeźbiarki zawsze stanowił człowiek i jego miejsce we współczesnym świecie. „Czerwony Abakan”, „Plecy”, „Embriologia”, „Nierozpoznani”, „5 figur” to tylko kilka spośród najbardziej znanych realizacji artystki. Minialbum słowem wstępnym opatrzyła Julita Deluga.