Harmonia caelestis to najbardziej znana powieść Pétera Esterházyego, laureata wielu europejskich nagród literackich, między innymi Nagrody Pokojowej Niemieckich Księgarzy, potomka jednego z najznamienitszych rodów arystokratycznych. Opublikowana w roku 2000, stała się prawdziwą sensacją nie tylko na Węgrzech, ale w całej niemal Europie. Autor pracował nad nią dziewięć lat, gromadząc materiały. Pierwsza część powieści to zbiór anegdot, wypisków, obrazków z różnych epok, cytatów i parafraz ułożonych w intrygującą mozaikę refleksji i przypowieści. W drugiej części autor opowiada o dziejach najbliższej rodziny, o życiu arystokracji węgierskiej w czasach komunizmu: o utracie majątku, wysiedleniu z Budapesztu na prowincję, biedzie, trudnościach w znalezieniu pracy, donosach, o próbie zachowania godności i stylu. Nie jest to jednak typowa saga rodzinna ani powieść autobiograficzna, to opowieść zawikłana, wieloznaczna i pełna ironicznego humoru. Jak mówi sam autor: Znajdzie się więc czytelnik, który czytając tę książkę jako kronikę, odkryje tysiące braków. Choć została stworzona z rzeczywistości, czytać ją jednak należy jako powieść, i nie żądać od niej ani mniej, ani więcej, niż powieść może dać (wszystko).
SZUKASZ INNEJ KSIĄŻKI?
WPISZ TYTUŁ LUB AUTORA LUB TEMATYKĘ:
Dość długo zastanawiałem się czy czytać tę książkę czy też może dać sobie z nią spokój… Recenzje były bardzo napuszone, zachwalały“Harmonia Caelestis” jak dzieło i trochę się bałem, że nie podołam.
Fakt, że im bardziej wyedukowany i oczytany odbiorca, tym więcej znajdzie radości w czytaniu tej powieści. Zastosowane przez autora zabiegi formalne i traktowanie przez niego materii języka dały książce wiele poziomów, w których odczytywanie można się potrudzić.
Książka składa się z dwóch części. W pierwszej Esterhazy opowiada w krótkich ponumerowanych tekstach historię swojej dużej, arystokratycznej i znanej w Europie rodziny. Ale cały czas opowiada o swoim Ojczulku, który jest tu właśnie tą rodziną, symbolizuje wszystkich przodków występujących w książce.
Druga cześć jest już bardziej tradycyjna, czytamy historię najbliższej rodziny pisarza po drugiej wojnie światowej, w czarnych czasach węgierskiego socjalizmu-komunizmu. Pomimo tego, że znamy taki obraz z naszego kraju, czyta się to wszystko z dużą ciekawością, bo i opowieści są interesujące i język cały czas piękny a i poczucie humoru autora spore.
Stwierdzam więc oficjalnie, że nie ma co się bać„Harmonia Caelestis”. Wręcz przeciwnie, przez ponad 700 stron lektury, można się z tą świetną książką nawet zaprzyjaźnić.