Władimir Bukowski (ur. 1942) – rosyjski dysydent antykomunistyczny, pisarz i obrońca praw człowieka w Związku Sowieckim. Dwanaście lat spędził w sowieckich zakładach psychiatrycznych jako więzień polityczny. W 1976 roku został deportowany na Zachód w ramach wymiany za sekretarza generalnego Komunistycznej Partii Chile Luisa Corvalana. Obecnie mieszka w Wielkiej Brytanii. Jego publikacje, m.in. Listy rosyjskiego podróżnika,
I powraca wiatr, Pacyfiści kontra pokój, w czasach PRL ukazywały się w drugim obiegu. Po upadku ZSRS uzyskał wgląd do archiwów Kremla, co zaowocowało książką Moskiewski proces. Zdecydowany krytyk kierunku, w jakim rozwija się Unia Europejska. Przeciwnik rządów Władimira Putina. Chciał kandydować w wyborach prezydenckich w Rosji w 2008 roku, ale nie został do nich dopuszczony.
„Bukowski ukazywał system komunistyczny bez złudzeń, w takim wymiarze,
w jakim go doświadczał. Jednocześnie pozwalał odróżnić sowieckie od rosyjskiego, wskazywać na tych Rosjan, którzy zawsze byli naszymi sojusznikami w zmaganiach o wolność i suwerenność. Dla wielu był kłopotliwym świadkiem, niewygodnym, gdyż swym adwersarzom w sporach o komunizm mógł zawsze powiedzieć: ja tego doświadczyłem, przeszedłem tę próbę, nie muszę kierować się chciejstwem przy opisywaniu tamtych zjawisk. Wystarczy, że je przedstawię takimi, jakie one są.
Bukowski uważał, że najważniejsze jest świadectwo. To przekonanie zawsze nim kierowało, zarówno w czasach breżniewowskich, w okresie pieriestrojki, którą bezlitośnie demaskował, jak i teraz, w tej dziwnej hybrydzie, jaką staje się putinowska Rosja. Świadectwem jest także jego pisarstwo – przenikliwe, pobudzające do myślenia, niepokojące”.
SZUKASZ INNEJ KSIĄŻKI?
WPISZ TYTUŁ LUB AUTORA LUB TEMATYKĘ:
Władimir Bukowski – rosyjski dysydent antykomunistyczny, dwanaście lat więziony w Związku Radzieckim w zakładach psychiatrycznych jako więzień polityczny. Do dzisiaj niewygodny zarówno dla władz Rosji (niedopuszczono go do kandydowania w wyborach prezydenckich w 2008 r.) jak i na przykład dla zwolenników Unii Europejskiej.
Jego książka „Partyzant prawdy” to wybór tekstów z wielu lat mówiących o różnych zagadnieniach. Najciekawsze są diagnozy Bukowskiego dotyczące Związku Radzieckiego, jego funkcjonowania, celów, metod rządzenia, przyczyn niepowodzenia i, a może przede wszystkim, ogromu zła, które wcielił w życie. Bukowski stawia znak równości między komunizmem i faszyzmem. Zgadzam się z nim. Nieważne są metody, którymi zabijano ludzi, czy było to „dobrze” zorganizowane (Niemcy) czy chaotycznie i zależało od humoru przywódcy (Rosja). Bukowski rozprawił się również z tak zwanymi ruchami pacyfistycznymi, które były sponsorowane przez Moskwę, a działały przeciw władzom w krajach zachodnich pod płaszczykiem walki o pokój. Wykorzystano w ten sposób również prawdziwie ideowych ludzi. Co najśmieszniejsze, część z tych ruchów istnieje do dzisiaj! Kto po upadku komunizmu im płaci?
Bukowski już w latach osiemdziesiątych zauważył, co będzie bronią braci Moskali: gaz, ropa. Jego proroctwo spełnia się aż nadto wyraźnie. Warto również przemyśleć jego rozważania na temat rosyjskiej duszy, stosunku Rosjan do siebie nawzajem i do innych, relacji zwykłego Rosjanina z władzą, mocarstwowych ambicji nie mających żadnych podstaw. Wydaje się, że to również nie zmieniło się ani na jotę. Bukowski wieszczy, że Unia Europejska skończy jak Związek Radziecki – i rozpadem. Tylko w jakim stylu: krwawych walki między narodami czy wielką kłótnią i hucznym rozwodem? Czy początków tych procesów już czasami nie obserwujemy?
W wielu sprawach nie zgadzam się z Bukowskim, ale jego przenikliwość jest zadziwiająca. Wizjoner czy inteligentny analityk? Sfrustrowany stary człowiek czy straszliwie skrzywdzona ofiara komunizmu? Sprawdźcie sami, poświęćcie parę wieczorów na przeczytanie tysiąca stron dwóch tomów „Partyzanta prawdy”.